Блоги
Һәркайсыбызның күңелендә кибеп сулган чәчәккә әйләнгән мәхәббәт бар
...Көзгеле комод каршындагы сусыз бәллүр савытта бик күптәнге букет тора. Бу гөләндәмнең чәчәкләре инде кибеп сулганнар.
...Көзгеле комод каршындагы сусыз бәллүр савытта бик күптәнге букет тора. Бу гөләндәмнең чәчәкләре инде кибеп сулганнар. Төсләрен дә җуя баралар бугай... Иптәшләре күптән чүплектә череп таркалгандыр. Ә болар һаман да минем күзне иркәләп, моңсу гына тынлыкта оеганнар... Чыгарып атарга кулым бармый. Минем өчен бик кадерле бу гөләндәм.
...Мәхәббәт тә шулай: күңелдән бер кешене җуярга, онытырга бик теләсәң дә, онытып булмый... Югыйсә, хисләр сүнгән, очрашулар юк, вакыт барысын да үз урынына утырткан инде. Тик көтмәгәндә хәтер ялгыш кына бер истәлек-кылга кагылып куя да, шунда ук күңелдә симфония уйнарга тотына. Әллә нинди күңелле хатирәләр искә төшә, иреннәр үзеннән-үзе елмая, соңыннан йөрәк турысында сулкылдап, бер җепсел тартылып куя... Сагыш баса.
...Кибеп сулган чәчәккә әйләнгән мондый мәхәббәт һәркемнең күңелендә яши.
-
Язмыш
Үлчәүләре бармы мәхәббәтнең?!
– Илшатны югалтуны бик авыр кичерде ул. Бер ел яшәмәде дә бугай... Бу югалту белән берничек тә килешергә теләмәде, моңа ышанмады. Хәзер нишләргә соң миңа, дип аптырады. Илшатсыз тормыш була алмый кебек тоелды аңа... Мин бу тарихны, әлбәттә, Гөлфиянең үз авызыннан тыңларга теләгән идем. Без аның белән очрашуларны гел күчердек, ә аннан ул: «Юк, булдыра алмыйм...» – диде. Гөлфия хаклы: хатирәләрне барлау – яраларга кабат кагылу белән бер... Аларның мәхәббәт тарихын сөйләргә миңа Илшатның әнисе Роза ханым, туганнары булышты.
-
Күңелеңә җыйма
Озын колга Нәфисә 3
– Ихтыяр көче юк икән синдә, ашавыңны киметмәсәң, йөри дә алмый башлаячаксың! Мин сиңа өшкереп җиде төрле ризык бирәм. Ике кило кара йөзем алып килерсең, өшкерермен.
-
Күңелеңә җыйма
Тәгәрәп китсен дөньясы!
Вөҗдан газабы борчыса да, тормыйча тагын бераз ятты әле. Яткан килеш кенә кирелеп-сузылып алды. Аннан ашыкмый гына торып, күптәннән шкафында кызыктырып торган күлмәген киде...
-
Күңелеңә җыйма
Бәхеткә юл
Ул көнне Мәдинә тимер юл вокзалына ничек килеп җиткәнен аңламады. Бары тик: «Балам, бар да яхшымы?»– ди сорап, әкрен генә кулына тиюләреннән айнып китте. Ул пассажирлар өчен көтү залында утыра икән. Кеше күплегенә дә, шау-шуга да игътибар итмәгән. Нәрсәгә килде соң әле ул монда? Ә, әйе, әти-әнисе янына кайтып китмәкче иде бит. Тик ничек аларга кайтып күзләренә күренергә?! Оятың кая куярга? «Кызым...» Ул сискәнеп китеп, күршесенә карады. Тәгәрмәчле сумкасын янына куйган кечкенә генә буйлы таныш булмаган апа. Карашында кайгыртучанлык чагыла... Мәдинәнең күңел буасы ерылып китте...
-
Проза
Рәнҗеш
Кызым, балакаем ташла син аны, бер хыянәт иткән кешегә мәңге ышанма син, бер саткан мең сатар, дип юкка гына әйтмиләр...
Комментарий юк