Блоги
Кысыр хәсрәт
Их! Кияргә киемең булмаудан да начаррак нәрсә юк бу дөньяда...
Кайчакта ачудан, үртәлүдән нишләргә белмәгән чаклар була бит ул. Менә бүгенгедәй. Иртәгә сеңелкәшнең туе, ә шул зур бәйрәмдә кияр өчен махсус тектерергә биргән күлмәгемне вакытына өлгертә алмадылар. Нәрсә кияргә икән инде миңа хәзер? Дөрес, узган ел алган ак төстәге бик матур озын күлмәгем бар барын.
Әмма аны өч мәртәбә кияргә өлгердем бит инде. Былтыр Яңа ел кичендә, аннан туган көнемдә һәм сеңелкәшнең никах мәҗлесендә. Никахта кигән күлмәктән тагын туйга ничек барасың? Кияү ягы ни әйтер? Их! Кияргә киемең булмаудан да начаррак нәрсә юк бу дөньяда.
Шулай уйланып, автобуста кайтып килә идем, кинәт күзем каршымда утырган бер ханымга төште. Ул күлмәгенең матурлыгы! Зәңгәрсу төстә, гүя җәйге аяз күк йөзе. Ә түшенә сап-сары ромашкалар чигелгән, әйтерсең лә, чәчәкле болын. Тектерде микән, әллә сатып алды микән? Сорасам, гаеп итмәсмикән? Тик мин авызымны ачарга өлгермәдем, ханым автобус ишегеннән кереп килүче кемгәдер эндәште:
- Исәнме, Мәрфуга апа?! Әйдә, минем янга утыр, урын да бар менә.
Мәрфуга апа дигәне, яулыгын татарча туздырып бәйләгән, берничә төенчек күтәргән, түм-түгәрәк йөзле, түгәрәк гәүдәле бер әби булып чыкты. Буш урындыкка шапылдап килеп утырды да янәшәсендәге күршесенә борылды: “Гөләндәм, син түгелме соң, сеңлем? Арумы хәлләрең? Әниең исән-саумы?”
- И-и, Мәрфуга апа, — дип, сабыр-салмак тавыш белән сөйләп китте матур күлмәкле ханым, — әнине җирләвебезгә ике ай. Ашказаны авырта иде бит. Шуннан мантый алмыйча китте инде.
Тик хәсрәт ялгыз йөрми, диләр, дөрес икән. Әнинең вафатыннан соң бер ай да үтмәде, киявебез, сеңлемнең ире авариягә очрап һәлак булды. Аннан менә үземнең улым...
Ханымның күзләреннән яшь тамчылары тәгәрәде, әмма ул аларны сизмәде дә бугай. Чөнки сөртергә үрелмәде, бераз тынып торды да, сөйләвен дәвам итте:
- Җирләгәнгә әле ун көн дә юк, Мәрфуга апа... Егерме туларга ике ай калган иде. Бәлки ишеткәнсездер дә, телевидениедән дә күрсәттеләр — армиядән табутын кайтардылар...
- Бәй, синең малай идемени ул? — дип бот чапты карчык. — Кеше күмүдән бушамагансыз икән.
Чибәр ханым җавап кайтармады. Хәер, ни дисен? Кемдә нәрсә кайгысы бит. Миңа да оят иде. Үз-үзем алдында оят иде. Күр, күлмәк өлгермәгәнгә, дөнья беткәндәй, кайгырам бит. Сарафанымны киярмен әнә, кай җире ярамаган...
-
Язмыш
Үлчәүләре бармы мәхәббәтнең?!
– Илшатны югалтуны бик авыр кичерде ул. Бер ел яшәмәде дә бугай... Бу югалту белән берничек тә килешергә теләмәде, моңа ышанмады. Хәзер нишләргә соң миңа, дип аптырады. Илшатсыз тормыш була алмый кебек тоелды аңа... Мин бу тарихны, әлбәттә, Гөлфиянең үз авызыннан тыңларга теләгән идем. Без аның белән очрашуларны гел күчердек, ә аннан ул: «Юк, булдыра алмыйм...» – диде. Гөлфия хаклы: хатирәләрне барлау – яраларга кабат кагылу белән бер... Аларның мәхәббәт тарихын сөйләргә миңа Илшатның әнисе Роза ханым, туганнары булышты.
-
Күңелеңә җыйма
Озын колга Нәфисә 3
– Ихтыяр көче юк икән синдә, ашавыңны киметмәсәң, йөри дә алмый башлаячаксың! Мин сиңа өшкереп җиде төрле ризык бирәм. Ике кило кара йөзем алып килерсең, өшкерермен.
-
Күңелеңә җыйма
Тәгәрәп китсен дөньясы!
Вөҗдан газабы борчыса да, тормыйча тагын бераз ятты әле. Яткан килеш кенә кирелеп-сузылып алды. Аннан ашыкмый гына торып, күптәннән шкафында кызыктырып торган күлмәген киде...
-
Күңелеңә җыйма
Бәхеткә юл
Ул көнне Мәдинә тимер юл вокзалына ничек килеп җиткәнен аңламады. Бары тик: «Балам, бар да яхшымы?»– ди сорап, әкрен генә кулына тиюләреннән айнып китте. Ул пассажирлар өчен көтү залында утыра икән. Кеше күплегенә дә, шау-шуга да игътибар итмәгән. Нәрсәгә килде соң әле ул монда? Ә, әйе, әти-әнисе янына кайтып китмәкче иде бит. Тик ничек аларга кайтып күзләренә күренергә?! Оятың кая куярга? «Кызым...» Ул сискәнеп китеп, күршесенә карады. Тәгәрмәчле сумкасын янына куйган кечкенә генә буйлы таныш булмаган апа. Карашында кайгыртучанлык чагыла... Мәдинәнең күңел буасы ерылып китте...
-
Проза
Рәнҗеш
Кызым, балакаем ташла син аны, бер хыянәт иткән кешегә мәңге ышанма син, бер саткан мең сатар, дип юкка гына әйтмиләр...
Комментарий юк